admin Başkan George W. Bush’u görevdeki ilk senesinde Air Force One’da gördüğümde, nihayet tam olarak anladım – bir başkanlık kampanyasının çetin sınavına bu kadar acayip bir halde uyan eski bir ayrılık ve aptallığın niçin kendini bir tanesine soktuğunu, uykusunu kaçırdığını, baştan çıkarıcı gönül yarası, aşağılanmayı göze almak. Bu havada uçuşan ego gezisinde, bir yatağı vardı ve düzleşerek tek bir koltuktan bahsetmiyorum. Dünyaya bağlı bazı yöneticilerinkinden daha büyük bir masası olan bir ofisi vardı. Yardımcıları ona kağıtları taşıdı. Yardımcılar kağıtları taşıdı. Ona “Bey” dediler. Başkan.” Şanlı olmasıyla birlikte eski soyadını bir tür tanrısallığa yükseltmişti.
Başkanlığın belirli yükümlülüklerinden rahatsız olmasına ve Crawford, Teksas.
Başkan Barack Obama ile asla uçmadım. Fakat onu Beyaz Saray’da birkaç kez ziyaret ettim. MSNBC süperstarı Rachel Maddow da dahil olmak suretiyle bir düzineden fazla tanınmış gazeteciyle bir kez gittim; Pulitzer Ödüllü meslektaşım Maureen Dowd da dahil olmak suretiyle yarım düzine köşe yazarı arkadaşımla bir kez daha gittim. Boyumuz, Roosevelt Odasına girdiğinde dikkatimizi çekmedeki çabukluğumuzu, onun her hecesine astığımız kendinden geçmişliği değiştirmedi. Her hecesi önemliydi: O, en varlıklı ve en kuvvetli ulustaki herkesten daha çok otoriteye haiz, özgür dünyanın lideriydi. Nerede ise her yüz benzer biçimde, kendisine bakan nerede ise her yüzde huşu görebiliyordu.
Kendisinin ve Michelle Obama’nın Beyaz Saray yaşamının yaldızlı akvaryum balığı kasesinden pek hoşlanmadığına dair işaretlere ve gevezeliklere karşın, bunu sekiz yıl süresince tutmaya çalışacağına kuşku yoktu.
Ve Salı günü erken saatlerde tekrardan seçim kampanyasını duyuran bir video gösteren Başkan Joe Biden’ın ne karar vereceği mevzusunda hiçbir süre oldukca fazla gizem olmamalıydı. Bir şahıs, bu anıtsal ölçekte dalkavukluk ve onaylamadan öylece uzaklaşmaz – en azından, onları ilk etapta başkanlığı sürdürmeye kafi gelecek kadar isteyen türden bir insan değil.
Son altı ayda, çoğumuz yorumcu, 80 yaşındaki ve kendisinden önceki Kesin Masa’daki herkesten daha yaşlı olan Biden’ın Demokrat Parti’den yine başkan adaylığı isteyip istemeyeceği mevzusunda tartıştık. Enerjisini, keskinliğini, Demokrat seçmenlerin bir alternatif tercihini ve partinin Donald Trump ile MAGA komplocularını kapıda tutma mevzusundaki en akıllı stratejisini değerlendirirken, hareket tarzına pek olasılık vermiyorduk.
Sadece bu münakaşa, yalnızca Biden’ın kenara çekileceği mevzusunda gerçek bir olasılık var ise anlamlıydı, bu yüzden ikimiz de bunu ima ediyorduk. Ve biz aptaldık.
Kim bilir bu oldukca sert: Yaşına gore, koşullarını ve hesaplamalarını Bush’un, Obama’nın yada geçmişteki seleflerinin birçoğununkinden temelden değişik kılacak sağlıkla ilgili zorluklarla savaşım edip etmeyeceğini merak etmek için nedenlerimiz vardı. Yarım çağ.
Sadece beğeni derecelendirmelerini soğukkanlılıkla incelemesi fikri (“Kahretsin, Jill, yüzde 50’yi geçemiyorum!”), Cumhuriyetçilerin kendisine ve akrabalarına bitmek bilmeyen işkencesinden duyulan umutsuzluk (“Bu malarkey!”) , günlerini sabırsızlıkla bekleyen genç Demokrat politikacılara bakın ve işi bırakmaya karar verin: Bu komik. bu saçmalık. İşin cazibesiyle çelişiyor. Onu oldukca çekici bulanların doğasını hiçe sayıyor.
Beyaz Saray’a giden yoldaki istilacı incelemeyi ve yorucu yolculuğu kabul etmeye istekli insanoğlu, bir düzeyde oraya ilişkin olduklarına inanıyorlar yada bunun güvencesini şiddetle arzuluyorlar. Bir sonraki en iyi şeye doymuyorlar. Tanınma zirvesinin, zirve noktasının ve o zirveden dünya görüşünün peşindeler – artık ayaklarının altında bir dünya.
New York Üniversitesi tarihçisi Timothy Naftali bana, “Çoğunun bu hırsı ilkokuldan beri vardı,” dedi. “Diğerlerinin yemekle beraber büyüyen iştahları var. Ne olursa olsun, bu kadar oldukca gücü arzulamakta olağandışı – düzgüsel olmayan – bir şey var.
Bahse girerim, bu gücün acil etmesi – cezai kovuşturmaya karşı güvenlikten, Beyaz Saray’ı bir kâr merkezi olarak kullanma fırsatından daha fazlası – Donald Trump’ın ofiste bir kez daha koşarken en büyük motivasyon deposu. Başkanlığın yapmış olduğu türden böbürlenme hakları bahşeden hiçbir kişisel servet büyüklüğü, hiçbir şöhret genişliği yoktur.
Geçtiğimiz yüzyılda tekrardan seçilmek için aday olup da aday olmamayı seçen yegâne başkanlar -1928’de Calvin Coolidge, 1952’de Harry Truman, 1968’de Lyndon Johnson- birden fazla dönem vazife yapmıştı şundan dolayı başkanlıklarına başlamışlardı. görevde ölen seleflerin şartlarını tamamlayarak. Bunun bir sebebi var ve bu, her çağdaş başkanın bilmiş olduğu bir emsal.
George W. Bush ve Mitt Romney’in başkanlık kampanyalarında kıdemli danışman olan Cumhuriyetçi bir stratejist olan Stuart Stevens bana, “Tarih, tekrardan aday olmazsan başarısızlığın kabulü olarak kabul edilecek,” dedi. “Ya birinci dönemde başarıya ulaşmış olduğunuzu ve ikinciyi hak ettiğinizi düşünürsünüz ya da birinci dönemde başarısız olduğunuzu düşünür ve daha iyisini yapmak istersiniz.”
Biden hangi kategoride yer ediniyor? Stevens, “Bence büyük bir başarı elde ettiğini düşünüyor,” dedi. “Kabul ediyorum.” Ne olursa olsun, Stevens başkanlığı teslim etmenin zor bulunduğunu söylemiş oldu. “Zamanı değiştirebilmek sarhoş edici.”
Bush, kendi anne babaları de dahil olmak suretiyle kuşku duyanların yanıldığını kanıtlıyordu. Obama, babasının ulaşamayacağı türden bir rüya yaşıyordu. Bill Clinton, sonsuza dek en yakın ve en büyük büfede yiyecek yiyen bir onay oburuydu. Trump, her gün, her saat, Nielsen derecelendirmelerine kozmik bir analogla yargılayan Trump’tı – o şekilde – Trump. Cumhurbaşkanlığı devamlı en oldukca izlenen programdır.
Ve Biden? Senato’da geçirdiği on seneler süresince Capitol’e yapmış olduğu cilasız hitabet, “Scranton Joe” lakabı ve günlük Amtrak schlep, ona hizmetimizde alçakgönüllülükle çalışan, ofisin tüm ihtişamına bağlı olmayan ve bundan etkilenmeyen bir kalfanın mütevazi yönünü veriyor. .
Sadece izini kaybediyoruz: Başkanlık için ilk kampanyasını 1987’de hemen hemen 44 yaşlarındayken duyurdu ve görünüşe gore o süre bile ABD Birleşik Devletleri’ne hepimiz kadar liderlik edebileceğinden emindi. Bu teklif, iddialar ve arkasından intihalin kabulü içinde erken ve feci bir halde sonlanmış olan olsa da, yirmi yıl sonrasında, Obama galip gelip onu bir kanat adamı olarak seçtiğinde, yine başkanlığa aday oldu.
Obama’nın başkan yardımcısı olarak sadık bir halde hizmet ettikten sonrasında, Obama esasen onun yerine Hillary Clinton’ı etiketlediğinde Biden’ın hissetmiş olması ihtiyaç duyulan reddedilme acısını unutuyoruz. Biden’ın 2020’nin başlarında Iowa parti toplantılarındaki ve New Hampshire ön seçimlerindeki aşağılayıcı bitişlerinin arkasından iyi mi baskı yaptığını unutuyoruz. Bu kararlılık, kuvvetli bir özsaygı ve kuvvetli bir hasret bulunduğunu gösteriyor.
Ve yaşı üstünde durduğumuzda, işe katmış olduğu güç ve seçmenlerin ona karşı hissedeceği itimat derecesi açısından bunun ne anlama geldiğine yada gelmeyebileceğine odaklanıyoruz. Fakat başka bir yönü daha var: Başkanlığı herkesten daha uzun süre bekledi. Bu, görevde geçirdiği zamanı daha tatlı kılıyor olmalı.
Biden ek olarak, Cumhuriyetçi Parti’nin etik yozlaşmasının Beyaz Saray’ın devam eden Demokratik kontrolünün risklerini olabildiğince yüksek hale getirdiğine dair belirgin ve doğru inancından da güç alıyor. Partinin bunun için en büyük umudu olarak kendisini kesinlikle görüyor. Onun bir parçası hakikaten bunu bizim için yapıyor.
Fakat bunu kendisi için de yapıyor – rakipsiz bir doğrulama, emsalsiz bir coşku için. Bu duyguların mühim olmadığı insanoğlu var. Oy dilenmek için ortalıkta dolaşan insanoğlu değiller.
(Bu yazı, haber vakalarını yansıtacak şekilde güncellendi.)
Sizi ücretsiz bir şekilde kaydolmaya çağrı ediyorum haftalık e-posta bülteni. Beni Twitter’da takip edebilirsiniz (@FrankBruni).
Kaynak resimler Drew Angerer/Getty Images ve Getty Images Europe tarafınca, İrlanda Hükümeti vasıtasıyla, Getty Images vasıtasıyla.
