admin Bazı iktisat ders kitapları, mevzularını “kıtlığın bilimi” olarak tanımlardı. Bir ihtimal bazıları hâlâ öyledir. Bu aslına bakarsak oldukça yanlış: En yararlı iktisat bilimlerinden bazıları, insanlara daha azıyla yetinmeleri gerekmediğini söylemeyi ihtiva eder – mesela, durgunlukları yaşamın bir gerçeği olarak kabul etmek zorunda olmadığımızı, bunlarla genişlemeci yöntemlerle savaşabileceğimizi ve savaşmamız icap ettiğini. para ve maliye politikası. Gene de, bayağı fazla iktisat, sınırları ve kısıtlamaları açıklamayı ihtiva eder – mesela, Danimarka seçimi vergi oranları şeklinde bir şey olmadan Danimarka seçimi bir toplumsal yardım sistemini sürdüremezsiniz.
Sadece zor seçimlere duyulan ihtiyacı kabul etmek başlı başına bir tür tuzağa dönüşebilir. Her insanın daima kolay cevaplar aradığını düşünebilirsiniz, sadece aslına bakarsak işler bu şekilde yürümez: Bazı ustalaşmış bağlamlarda gerçekçi ve katı fikirli göründüğünüz için saygınlık puanları alırsınız. (Ukrayna’nın bir Rus işgalini savuşturma şansı olmadığına dair bizlere güvence veren dış siyaset “gerçekçileri”ni düşünmeden edemiyorum.) Netice olarak, bazı iktisatçılar ve iktisat yorumcuları (şu sebeple öteki insanoğlu, normal olarak); 2008 krizinden sonrasında ABD ekonomisi, devamlı yüksek işsizlik karşısında borç mevzusunda terbiye dersi veren Oldukca Ciddi İnsanlar tarafınca fena bir halde ziyan oldu.
Bir taraftan, 1980’lerdeki son aşama sancılı ABD enflasyon düşüşünü tasarlayan Paul Volcker’ın tüm zamanların önde gelen merkez bankacısı olarak gösterilmeye devam etmesi uzun süreden beri kafamı karıştırıyor. Seçkin, evet – Volcker cesurdu ve bununla birlikte takdire şayan bir insandı. Sadece sırasıyla dünya finans sistemini ve euroyu kurtardığını iddia edebilecek olan Ben Bernanke ve Mario Draghi’ye eşit faturalandırma şeklinde bir şey vermemiz gerekmez mi? Başarıları, acıya niçin olmak yerine önledikleri için mi değersizleştirildi?
Her her neyse, katı fikirli olmaya çalışmak siyasal ve halkla ilişkiler problemlerine da niçin olabilir. Pek fazlaca iktisatçı, ilericiler içinde bile, ücret artışını enflasyonun “temelinde yatan” mühim bir gösterge olarak kullanıyor (bu hafta başlarında yazdığım şeklinde bu ıslak bir kavram olsa da). Bununla beraber, İngiltere Merkez Bankası başkanı Andrew Bailey’nin yapmış olduğu şeklinde, açgözlü işçilerin enflasyonun arkasındaki kötü karakterler bulunduğunu öne sürmemeye dikkat etmelisiniz.
Bu da beni İngiltere Merkez Bankası’nın baş ekonomisti Huw Pill’in (BoE’nin nesi var ki?) buradaki enflasyondan daha yüksek seyreden İngiliz enflasyonunun etkisine ilişkin sağır edici bazı sözlerinin yarattığı öfkeye getiriyor. – işçilerin ve diğerlerinin “durumlarının daha fena olduğu gerçeğini kabul etme” yönündeki genel isteksizliğini yansıtıyor.
Ayak, ağzına gir.
Fakat sakarlık bir yana, Pill’in teşhisi doğru muydu? Cevap, bence, analizinde bazı gerçekler olduğu, sadece en azından ABD Birleşik Devletleri için çoğunun yanlış olduğu ve bunun İngiltere de ilgilendiriyor olduğundan şüpheleniyorum.
Pill’in haklı bulmuş olduğu şey, enflasyonu bir “paketi geçmek” oyunu olarak tanımlamaktı: Hepimiz tutarları yükselterek ilerlemeye çalışıyor, sadece öteki hepimiz aynı şeyi yapmış olduğu için, averaj olarak, insanların daha yüksek fiyatlardan elde etmiş olduğu kazançlar artıyor. sattıkları şeyler, satın aldıkları şeyler için daha yüksek fiyatlar ile dengelenir. Bundan dolayı, bireysel oyuncuların başkalarının pahasına kazanç elde etme çabalarının genel tesiri, herkesi inciten enflasyondur. Birkaç ay ilkin, her insanın daha iyi bir görüş elde etmek için ayağa kalktığı, sonuçta kimsenin görüşünün iyileşmediği sadece her insanın daha azca rahat olduğu futbol oyunu enflasyon teorisi hakkında yazmıştım. Bu hala doğru görünüyor.
Pill’in hikayesiyle ilgili daha şüpheli olan şey, pozisyon için bu sıfır toplamlı jokeyliği, büyük seviyede daha yüksek enerji fiyatlarının niçin olduğu, gerçek gelirde kaçınılmaz bir düşüşü önleme girişimine bağlamasıdır. Tartışmasına ücret taleplerinin yanı sıra firmaların yapmış olduğu fiyat artışlarını da dahil etmeye itina göstermiş olsa da, bu gene de temelde klasik ücret-fiyat-sarmal hikayesidir. Bu hikayede, işçiler, mesela artan enerji tutarları sebebiyle yaşam maliyetlerinde bir artış görüyorlar ve bu kayıpları telafi etmek için ücret artışları talep ediyorlar – sadece firmalar ondan sonra yüksek işçilik maliyetlerini yansıtmak için tutarları yükseltiyor ve gidiyoruz.
Kıymeti ne olursa olsun, Internasyonal Para Fonu birkaç ülkedeki verilere baktı ve ücret-fiyat sarmallarının gelişmekte olduğuna dair hiçbir kanıt bulamadı. Ve ABD Birleşik Devletleri’nde de herhangi bir kanıt görmedim. Ücret artışı hızlandı, sadece bunun başlıca sebebi işçilere fazlaca sıkı bir işgücü piyasasında talep olmasıydı. Hakkaten de, ücret artışı zirvesinden aşağı indi (her ne kadar hala devam ediyor olsa da) sürdürülemez derecede yüksek) işten ayrılma oranı şeklinde işgücü piyasasındaki sıkılığın göstergeleri düştükçe.
Tersine, ABD Birleşik Devletleri’nde, Fed’in eski ikinci komutanı ve şimdi Biden yönetiminin baş ekonomisti olan Lael Brainard’ın “fiyat-fiyat sarmalı” söylediği ve bazı firmaların tutarları daha çok yükselttiği bir şey gördük. maliyetleri arttıkça. En azından bunun bir kısmı, müşterilerin yaygın fiyat artışlarının olduğu bir dönemde fark etmeyeceği için istisnai fiyat artışlarından kurtulabileceklerine inanan firmaları içermiş olabilir. (Bu ödeme duvarlı Bloomberg tartışmasında bununla ilgili fazlaca şey var.)
Şimdi, ithal naturel gaza büyük seviyede güvenen İngiltere, Rusya’nın Ukrayna’yı işgalinden, gaz ihracatçısı olan ABD’den fazlaca daha büyük bir gerçek gelir darbesi aldı. Doğrusu İngiliz hikayesi değişik olabilir. Sadece benim tahminim, genel tablonun büyük seviyede benzer olduğu: Enflasyon, basit işçilerin gerçeklerle yüzleşme mevzusundaki inatçı isteksizliğinden ziyade, esas olarak çeşitli aksaklıkların ve aşırı ısınmış bir ekonominin birleşimini yansıtıyor.
Bu, şişmeyi iyileştirmenin ağrısız olacağı anlamına gelmez. ABD ücretlerine ilişkin, düşüşten ziyade yatay hareket ettiğini gösteren son olarak veriler, ekonomimizin hala daha çok soğumaya ihtiyacı bulunduğunu ve bunun da işsizlik oranında bir artışı içerebileceğini gösteriyor. Fakat bilhassa ekonomistler, her ne kadar bir tek kamusal pozisyonları olanlar olmasa da, problem için işçileri suçlar şeklinde görünmekten bile kaçınmalıdırlar.
